Heel af en toe heb ik een gezin waarbij ik denk: 8 dagen…hoe ga ik dat overleven? Ik wil dan het liefst wegrennen maar doe dat niet, en dat is meer omdat ik de conditie van een atleet heb, een dooie atleet dan.
En eerlijk gezegd denk ik bij dat soort gezinnen ook vaak: ik zit er maar 8 dagen, zij zitten hun hele leven aan elkaar vast. Relativeren!
Zo niet in dit gezin, hier denk ik meer: 8 dagen maar?
Ik merkte het al toen vader de deur open deed. Ik werd door zowel vader als de hond, een Australische herder, vrolijk begroet en dat is meestal de graadmeter voor de rest van de week. Halverwege de week stond hij ’s morgens wild voor het keukenraam te zwaaien toen ik eraan kwam en dat was van blijdschap en niet omdat er paniek in de tent was.
Ook nemen we elke morgen, bij een kopje cappuccino, de nacht door en daarna krijg ik dan de vraag hoe mijn nacht was en of ik goed geslapen had. Eerlijk gezegd krijg ik die vraag niet vaak in de gezinnen.
Het eerste kindje was daar geboren en dit zijn sowieso mijn favoriete gezinnen. Ik word door artrose in mijn vingers ernstig beperkt in mijn, vooral huishoudelijke werk, en in eerste kind gezinnen ligt de nadruk toch meer op de verzorging van moeder en kind én een hoop informatie geven. En kletsen, dát gaat nog steeds goed!
Zo ook hier. Baby aan en uitkleden…ik zeg altijd dat ze het na verloop van tijd met hun ogen dicht en één hand op de rug kunnen, maar die eerste dagen duurt het wat langer. Er waren twee soorten rompertjes in huis, overslag en gewone, die over het hoofd aangetrokken moeten worden. Ik pakte automatisch de overslag om uit te leggen, want die zijn een stuk makkelijker aan te trekken. Toen vader voor de 3e keer het verkeerde drukkertje had vastgemaakt, was hij er klaar mee! Hij vond die over het hoofdje veel makkelijker…ja, dan had hij maar 3 drukkertjes in plaats van 7.
Moeder had op dag 4 een melkproductie waar ze bij Campina jaloers op zouden zijn. Zoonlief had ook moeite om uit de borst te drinken want op het moment dat hij de tepel in zijn mond had, kwam de melk als een waterval bij hem naar binnen. Het was echt slikken of verzuipen, en na een paar pogingen dacht hij: bekijk het maar, ik doe het niet meer!
Het is gelukkig allemaal goed gekomen hoor, die week, met kolven, bijvoeden met spuitje en flesje, tepelhoedje en rust. Veel rust en weinig visite.
En humor en relativeringsvermogen niet te vergeten, want ook dat is belangrijk. Ik citeer Brigitte Kaandorp nog wel eens, die in een van haar shows vertelde dat elke baby een in- en een uitgang heeft, en zolang je die niet verwisselt, alles goed gaat.
Zoals de meeste baby’s, was ook deze baby wel eens wat onrustig dus ik vertelde dat ik enorme fan van die apparaatjes met white noise of baarmoedergeluiden ben, daar worden de meeste baby’s heel rustig van. Als ik met een onrustige baby zit tijdens het middagslaapje van de ouders, zet ik vaak de baarmoedergeluiden op Spotify aan. Wat trouwens wel grappig is als ik aan het eind van het jaar mijn Top 5 lijst van meest geluisterde muziek op Spotify krijg, staat daar steevast op nr 3: baarmoedergeluiden.
Vader vertelde dat ze een pop gekregen hadden waar ook zo’n apparaatje inzat maar dat hij er een beetje creepy uitzag.
Ja, dat had hij niet overdreven…De pop zag er uit alsof het door een medewerker van Aliexpress was gemaakt tijdens een stroomstoring én zonsverduistering. Ook het geluid dat eruit kwam was niet wat het moest zijn…echt, als baby’s dat 9 maanden moeten horen in de baarmoeder, dan kwamen ze met hun vingers in hun oren door het geboortekanaal! Deze pop produceerde kreunende geluiden die meer weg hadden van een kettingrokende prostituee met astma! Dus toch maar Spotify.
Morgen is de laatste dag. Het is een geweldig lief en leuk gezin, we hebben veel gelachen en er is hier en daar een traantje gelaten, maar het is goed zo…Ze hebben een hoop geleerd en veel geoefend en ze kunnen het nu met z’n tweeën af. Ik heb er alle vertrouwen in! Ik zal het: “laat je je schoenen hier staan, dan weten we zeker dat je morgen weer terugkomt!” zeker gaan missen, maar morgen neem ik mijn (werk)schoenen echt weer mee. Maar ik heb er het volste vertouwen in dat deze ouders het prima gaan redden met hun zoon. Er is liefde genoeg in dit huis en dat is het alle belangrijkste!
Leave a Reply