De corona kraamheks

Zo bang als ik eerder was voor het werken in deze corona tijd, ik ben er inmiddels wel wat relaxter in geworden. Hou me ten goede, ik vind het nog steeds een vreselijk enge tijd en kan niet wachten tot het normale leven weer terugkomt en ik iedereen weer gewoon kan aanraken en vooral de gezinnen normaal een hand kan geven en feliciteren.
Maar het went allemaal zo snel. Mijn dagelijkse routine als ik aan het werk ben blijft gelijk. Ik ga van huis naar ‘mijn’ gezin en van het gezin weer rechtstreeks naar huis. Geen tussenstops bij de supermarkt.

Ik blijf deurknoppen, trapleuningen, mobieltje en lichtknopjes enz. met alcohol schoonmaken.
Drink ’s avonds na het werk regelmatig een wijntje, want alcohol doodt het virus en ik denk: baadt het niet, schaadt het niet… En we moeten de wijnboeren steunen, toch?

We hebben inmiddels mondkapjes tot onze beschikking, weliswaar niet de officiële maar in geval van nood krijgen we die wel (inmiddels had ik van een bevriend kraamgezin uit het verleden een doosje maskers gekregen, echt zó lief)
Ik heb inmiddels zelf ook al een mondkapje in elkaar geflanst, in de huiskleur van ons kraambureau. Oké, mijn man loopt nu in een overhemd met een half afgeknipt rugpand, maar ach, die werkt toch thuis en dat ziet niemand tijdens een conference call, zolang hij blijft zitten!
Ik heb het mondkapje nog niet gedragen in de gezinnen aangezien ik er dan wel uitzie als de zus van Hannibal Lecter uit Silence of the lambs…

Afstand houden in de gezinnen…tja, dat is een dingetje. Ik heb inmiddels begrepen dat jonge kinderen het virus minder verspreiden dus de angst bij wéér een gezin met meerdere kinderen is wel voorbij.
Wat de ouders betreft, bij de verzorging van moeder gebruik ik zoveel mogelijk mijn handschoenen, maar bij het verzorgen van baby is dat gewoon niet te doen. Sowieso is het lastig, die 1,5 meter…ik kan de baby toch moeilijk na het verschonen naar de moeder over gooien? Nou ja, in principe kán het wel, maar dat vinden de ouders waarschijnlijk niet prettig!


Ik heb inmiddels geleerd dat angst een slechte raadgever is en dat het ook geen zin heeft om je druk te maken over iets waar je totaal geen invloed op hebt.
Oké het blijft een enge tijd maar zolang er geen echte dreiging van besmette gezinnen is, blijf ik alert, maar toch relaxt.  En als het zover is dat ik wel naar een besmet gezin moet…dan zien we dan wel weer!

Ik wilde eigenlijk zeggen: ‘Wie dan leeft, die dan zorgt’, maar ik was deze column juist wat positiever begonnen…