Kittens en chocolade

We zijn inmiddels weer een lockdown verder en als de dood voor de Engelse Covid-19 variant. De regels omtrent bezoek zijn weer aangescherpt en bezoek tijdens de werktijden van de kraamzorg wordt afgeraden. Nu hielden de meeste gezinnen zich al hieraan en het werd sowieso al overlegd. Wat ik persoonlijk erg fijn vind.

Zo ook in dit gezin. Groot huis, dus genoeg ruimte om mijzelf even terug te trekken als opa en oma komen. Het is het eerste kleinkind en zowel opa als oma vallen onder de risicogroep en zijn daardoor zelf erg voorzichtig. Bij binnenkomst werden handen gewassen, nog extra gel gebruikt en nadat ze weer vertrokken waren maakte ik de leuning, deurknoppen en toilet weer schoon. Geen probleem voor mij en een super gelukkige opa en oma. Een win-win situatie.

De andere oma woont ver weg in een dorpje en is met het openbaar vervoer bijna 3 uur onderweg. Ze zou graag willen blijven slapen…Er werd aan mij gevraagd wat ik er van vond en tja, zo’n mensje 6 uur laten reizen om haar eerste kleinkind een uurtje te kunnen zien vind ik ook weer zielig. En ik ga er vanuit dat oma haar eigen dochter niet wil besmetten, dus ook voorzichtig is.

Toen oma arriveerde en ook helemaal ontsmet was kon ze eindelijk haar kleinkind ontmoeten.
Ze was zielsgelukkig en in die paar uur dat ik haar meemaakte vertelde ze mij steeds meer over vroeger. Natuurlijk krijg ik vaak bevalling of kraamtijd verhalen van oma’s, maar deze oma kwam uit de voormalige Sovjet Unie. Na de bevalling bleef ze dagen in het ziekenhuis en kreeg ze om de zoveel uur haar ingebakerde baby aangereikt om te voeden. Daarna werd het weer weggehaald.

Oma zat op de bank verrukt de vingertjes van haar kleindochter te strelen. In het ziekenhuis werden de kinderen altijd zó ingebakerd dat ze de handjes niet kon zien.

Elk moment dat ze kreeg zat ze met haar kleindochter in haar armen. Je kon aan de manier van zitten zien dat ze niet comfortabel zat, maar dat kon haar niet schelen. Het enige wat ze deed was verliefd naar haar kleindochter kijken.
Daar werd ik al gelukkig van!

Toen oma weer op weg naar huis ging kreeg ik als dank een doos bonbons van haar, echt zo lief. Maar de blik in haar ogen toen zij naar haar kleinkind keek, die was goud waard en voor mij wéér een teken dat Corona-regels niet altijd zo strak nageleefd moeten worden.

De Kraamheks

Ps. Het feit dat hier in huis een kitten rondloopt, daar alleen word ik al blij van, dus dat in combinatie met chocolade…I’m in heaven!