Bruiloftsgast?

Een van de eerste dingen die wij tijdens de opleiding leerde was: je bent hulpverlener dus gaat geen persoonlijke relatie met het gezin aan. Nu kun je mij een hoop verwijten maar niet dat ik niet eigen eigenwijs ben, dus ik dacht: dat maak ik zelf wel uit!

Zo kwam ik bij een gezin met een eerste kind. Het was een gezellige week en we spraken af contact te houden. Ik werkte toen fulltime dus erg veel tijd had ik nu ook weer niet maar na een paar maanden kreeg ik een sms-je of ik wilde komen barbecuen want ze wilden mij wat vragen. Nou kun je mij ook niet verwijten dat ik niet nieuwsgierig ben, dus ik erheen.Tijdens het eten kwam de vraag. Of ik op hun bruiloft wilde komen! Ik voelde me geweldig vereerd en zei dat ik die dag vrij zou vragen. Nog nagenietend van het verzoek kwam er achteraan dat ik dan voor hun kind moest zorgen, want die moest er natuurlijk bij zijn en opa en oma was geen optie, die waren gast…

De euforie van dat moment verdween zo snel als hij gekomen was. Ik voelde me ineens zo in de maling genomen, maar wat kon ik doen? Ik durfde niets te zeggen maar ik kon geen hap meer door mijn keel krijgen…

Toen de dag aanbrak trok ik mijn nette kleding aan en vertrok naar het gezin. Alle gasten zouden zich daar melden en vanuit daar met een oude bus naar het stadhuis vervoerd worden. Er was hulp in huis gehaald die de gasten van koffie en thee voorzag en op een gegeven moment werd er, door de bruidegom gevraagd of ik even de lege koffiekopjes wilde opruimen. Het liefst was ik omgedraaid en naar huis gegaan maar ik deed wat me gevraagd werd.

De gasten vertrokken en het kind en ik gingen er in mijn auto achteraan.
In de trouwzaal was het lastig, zo niet ondoenlijk om een kind van 9 maanden rustig te houden dus ben ik met hem maar even naar buiten gelopen.

Koffie en bruidstaart ging het niet worden met het handenbindertje en toen het tijd voor het diner was, kreeg ik een teken dat we naar huis moesten.
Als ik de kleine zijn eten had gegeven en in bed had gestopt zou er voor mij ook wat lekkers in de koelkast liggen want zij aten tenslotte ook lekker, was er gezegd.

Toen het mannetje gegeten had en in bed lag opende ik de koelkast. Diepvries pizza!
Een delicatesse!
Het is te lang geleden om nog te weten of ik hem ook opgegeten heb, maar mezelf kennende was mijn honger toen weer over…

Rond een uur of 12 kwam iedereen weer terug en vond ik het ook mooi geweest. Ik werd hartelijk bedankt, terwijl ik ‘graag gedaan’ zeggen probeerde te vermijden.
Ik kreeg een envelopje in mijn handen geduwd en vertrok. Ik reed weg en een paar straten verder stopte ik en maakte de enveloppe open. Een paar cadeaubonnen van het kruitvat!

Ik keek vroeger altijd naar de Engelse serie ‘Upstairs Downstairs’ over de belevenissen van een adellijke familie en hun personeel. Ik heb me in mijn leven nog nooit zo ‘personeel’ gevoeld als toen die dag en nam me voor dat om nooit, maar dan ook nooit meer te laten gebeuren.
Ik heb sinds die tijd nog wel eens verzoekjes gekregen om ergens te komen schoonmaken, of hun oppas te worden maar nee, ik ben kraamverzorgende en meer niet! 

En natuurlijk heb ik in de loop der jaren wel vriendschappen met gezinnen opgebouwd, maar daar is dit gezin er niet een van geworden.