Als je al zolang in de kraam werkt heb je al heel wat namen langs zien komen. Van zelf gefröbelde namen. Waarbij oma, heel lief, een armbandje met de naam van haar nieuwe kleindochter geeft met, hoe kan het ook anders, de naam verkeerd gespeld! Of ouders die steeds aan de visite moeten uitleggen dat je Seph uitspreekt met een F want je zegt toch ook geen Philips? Of die keer dat de ouders vertelde dat ze voor een ‘internationaal goed klinkende’ naam gekozen hadden voor het geval hij het internationale zakenleven in zou gaan…Nou, zorg eerst maar dat hij zindelijk wordt, daarna kijken we wel verder.
Vooral ouders die in het onderwijs werken hebben vaak moeite met het kiezen van een naam want dan komt je partner met een leuke naam, dan heb je weer een vervelend kind in je klas die zo heet. Of er zijn al 24 kinderen op de hele school die zo heten.
Ik vind het ook altijd grappig hoe mensen van te voren al een naam verzinnen, terwijl ze de baby nog niet eens gezien hebben. Logisch natuurlijk, maar een naam moet wel bij het kind passen. Zo kwam ik eens bij mensen die hun dochter ‘Lieve’ genoemd hadden. Ik stel me bij die naam altijd een tenger meisje met vlechtjes voor maar dit was een kale 10-ponder…
Maar toen ik tante werd en de naam van mijn neefje hoorde moest ik ook slikken. Zijn naam was Guus en de enige Guus die ik kende was een beer van een vent, met baard en leren schort die tegenover het postkantoor waar ik een paar jaar daarvoor gewerkt had, de slijterij beheerde… Ben er inmiddels aan gewend hoor, en die naam past ook bij hem, maar was toch even wennen.
In al die jaren heb ik het maar een paar keer meegemaakt dat ouders nog geen naam voor hun kind gekozen hadden toen het al geboren was. Een keer kwam ik ergens en de hele kastdeur hing vol met post-its met namen. Na drie dagen dubben kwam er eindelijk een naam uit, maar toen moeder besloot dat de baby twee namen moest krijgen begon het weer van voor af aan en hing de deur die dag erop vol met post-its met wéér andere namen. Gelukkig was het druk bij de gemeente, dus kon de baby pas die week erop aangegeven worden, maar een hele week aan iedereen uitleggen dat de baby nog geen naam had was ook vermoeiend, vooral omdat de (grote) familie zich er ook mee ging bemoeien waardoor de deur steeds voller kwam te hangen.
Maar het mooiste voorbeeld vind ik nog steeds de moeder die na de bevalling in het ziekenhuis aan de gynaecoloog antwoorde op zijn vraag hoe haar zoon zou gaan heten zei: “Koen of Daan, maar dan wil ik hem eerst even goed bekijken” Na enige tijd naar haar, best wel stevige zoon gekeken te hebben, zei ze: “Nee, dit is geen Daan, dit is een Koen!”
En het was een echte Koen!
Leave a Reply