Zorgen van een kraamheks

Toen het corona virus uitbrak in Wuhan was het voor ons allemaal nog ver van ons bed. Toen het zich in razend tempo in Noord – Italië verspreide werd het al enger en toen het Nederland bereikte was er geen ontkomen meer aan.

Inmiddels werken de meeste mensen thuis, zijn de restaurants en een hoop winkels gesloten en werken de mensen in de supermarkten en distributiecentra zich een slag in de rondte.


Wij krijgen wekelijks (soms meerdere keren per week) nieuwe protocollen en updates van het RIVM, Bo Geboortezorg en het KCKZ.

Het begon met het niet meer handen schudden…Ik kwam in ‘mijn’ gezin en legde uit dat wij geen handen meer mochten geven. Vervolgens gingen we lunchen en bij het gebed voor het eten was het gebruikelijk dat iedereen elkaars hand vast hield. Ach, als overtuigd atheïst vind ik dat normaal nooit zo’n probleem, ik doe wel mee. Baat het niet, schaadt het niet. Dus toen twee mensen hun hand naar mij uitstaken pakte ik die zonder na te denken.  Ik was absoluut nog niet bang voor het virus, er waren toen maar een handjevol mensen ziek.

De week die volgde werden de maatregelen verscherpt. Er mocht geen kraamvisite meer komen. Vaak bleek dat deze wel kwamen als ik en mijn collega’s middags naar huis gingen, maar nog was ik niet bang. Op mijn hoede maar niet bang!

Ik had inmiddels mijn dagelijkse routine al aangepast en ging in plaats van elke dag langs de supermarkt, alleen nog maar als ik vrij was. Ik zorgde dat ik, vóór mijn werkweek begon, voldoende eten in huis had om de week door te komen om maar zo min mogelijk kans op besmetting te lopen. Dus ’s morgens naar mijn gezin en ’s middags direct weer naar huis.

Nu zijn de maatregelen nog meer verscherpt en moeten we afstand houden en geen lichamelijk contact hebben met de kraamgezinnen…ik was inmiddels weer bij een volgend gezin en druk in de weer met het schoonmaken van deurklinken, lichtknopjes en trapleuningen en het bedenken hoe ik op afstand een moeder met een keizersnede wond moest begeleiden met borstvoeden toen een van de andere kinderen viel en de stoel meenam in zijn val. Die kwam op zijn hoofd terecht dus kwam het mannetje huilend en met open armpjes naar mij toe …tja, moet ik dan zeggen: “ho, stop, niet verder komen ik doe eerst mijn handschoenen aan!” Nee, daar is toch helemaal geen tijd voor. Ook nam dit gezin alle voorzorgsmaatregelen, waren uitermate voorzichtig en kwam er niemand binnen! Zelfs de verloskundige kwam maar even, alleen voor de hielprik en deed de rest telefonisch af.
En ook in dit gezin was ik nog steeds niet bang!

Toen er een oproep van de Libelle kwam waarin ze mensen met ‘risicovolle’ beroepen zochten voor een artikel reageerde ik en vertelde dat ik het heel spannend vond, maar dat wij als kraamverzorgsters elkaar steunen en het samen wel zouden rooien…

Tot ik vrijdagmiddag, na mijn werk, samen met mijn man in de tuin zat te genieten van een glaasje wijn in het zonnetje. Ik kreeg een berichtje dat de ouders van een van mijn collega’s beiden besmet waren (dat één al op de IC lag) en mijn collega niet bij haar ouders mocht zijn om hen te steunen.

Toen sloeg het in!  Hoe veel gevaar we eigenlijk lopen tijdens ons werk! Terwijl we altijd geleerd hebben op de opleiding en tijdens de bijscholing dat onze eigen veiligheid vóór gaat…

Ik heb oneindig veel respect voor artsen en verpleegkundigen die mensen met corona moeten verplegen. Ik zeg ‘moeten’ omdat deze groep mensen in de zorg een eed ( de eed van Hippocrates) hebben afgelegd. En ook zij zullen vreselijk bang zijn. Maar levens redden, daar hebben ze voor gekozen.
Ik hou van mijn werk, echt ik doe het met hart en ziel, maar kramen in een gezin waar corona heerst…daar heb ik niet voor gekozen.

Het idee dat diegene waar je het meest van houdt ziek wordt of misschien wel kan sterven en je kan/mag er niet bij zijn! Ik zou gek worden.
Mijn gedachten gingen naar mijn man…ik heb er 45 jaar over gedaan om hem te vinden, die wil ik niet kwijt!

Ik dacht aan mijn ouders, waar ik eerder die week boos op was geworden omdat ze gewoon naar de supermarkt gingen ipv via de Picnic of Appie te bestellen. Mijn moeder reageerde geïrriteerd dat ze heus wel voorzichtig waren maar ik bleef aandringen op een bezorgdienst.
Tien minuten nadat ik dat gesprek beëindigd had kreeg ik een appje van haar waarin ze schreef dat ik moest begrijpen dat zij zich meer druk om mij maakten omdat ik onder de mensen kwam… Ja zó had ik het nog niet bekeken.

Zoals de adviezen en regels van het RIVM  ook steeds wijzigen, zo wijzigt mijn gevoel ook steeds. Tien jaar geleden, toen ik nog alleen was had ik er minder moeite mee  gehad, maar nu…
Terwijl ik de volgende dag, toen ik in de stralende zon weer van ‘mijn’ gezinnetje terug naar huis reed en langs een paar boerderijen kwam waar de lammetjes vrolijk aan het dartelen waren, dacht: ‘Natuurlijk ga ik door, we moeten en zullen het met z’n allen rooien! Natuurlijk ben ik bang, iedereen is bang!’

Tot ik ’s avonds te horen krijg dat de vader van mijn collega was overleden…Toen kwam het angstgevoel weer in alle hevigheid boven. Dit kan ik niet…Dit wil ik niet…

Die week bij ‘mijn’ gezin had ik aan de oudste dochter van zes gevraagd of zij óók kraamverzorgster wilde worden. Haar antwoord was: “Nee! Ik wil superheld worden!”

Gelukkig hebben we héél veel superhelden hier in Nederland. Maar ik ben bang dat ik er niét een van ben…