Vluchtelingen

Het zal een jaar of acht, negen geleden geweest zijn dat ik vroeg in de morgen naar een bevalling moest. Het stel, vluchtelingen uit Syrië, woonden in een klein kamertje in een nieuwbouw studentenflat. Groot genoeg voor één student maar niet echt geschikt voor een gezin.
Hun woonruimte was een kamer met een klein badkamertje. De gemeenschappelijke keuken bevond zich aan het einde van de gang.

Terwijl de verloskundige de harttonen van de baby checkte ging ik op zoek naar het kraampakket. Nou ja, op zoek… halverwege de kamer stond een ledikant en commode tegen de muur. De ruimte erboven én het ledikant hadden ze versiert met slingers en ballonnen om de baby vast welkom te heten. De Nederlandse taal waren ze nog niet machtig, dat bleek wel uit de opdruk op de slingers en ballonnen. Daar stond, naast ‘hartelijk gefeliciteerd’ ook ‘geslaagd’.

Niet lang daarna werd er een mooie dochter geboren. Vader kwam weer uit de keuken, waar hij de hele tijd gezeten had. Deels omdat in hun cultuur ‘bevallen vrouwenwerk is’ maar in zijn geval ook omdat hij niet tegen bloed kon. En de verloskundige en ik zagen een vader gestrekt op de grond, waar we dan steeds overheen zouden moeten stappen, niet echt zitten.

Toen de placenta zonder problemen geboren was en moeder schoongewassen in haar weer frisse bed lag, vroeg de verloskundige hoe het meisje ging heten.
De ouders keken elkaar aan en vader pakte een klein zakje. Daarin hadden zij meerdere papiertjes met meisjesnamen gedaan en de verloskundige had de eer om er een uit te mogen pakken!

Het is inmiddels al zo lang geleden dat ik me niet alles meer kan herinneren maar ik
zal nooit de gelukkige blik in hun ogen vergeten toen ze samen met hun dochter op bed zaten.

Ik gunde ze al het geluk van de wereld met zijn drieën want je zal maar je land moeten ontvluchten, je familie moeten achterlaten niet wetende of je ze ooit nog terug ziet of weer kan omhelzen. En ergens terecht komen waar het zó anders is dan waar je vandaan komt. Niet alleen het klimaat maar vooral ook de mensen waarvan een groot deel je welkom heet en je wil helpen waar mogelijk, en een klein deel je haat terwijl je niets anders doet dan gewoon je leven proberen weer op te pakken…

Ik hoop dat het kleine meisje mag opgroeien tot een mooie, sterke, en vooral wijze vrouw en dat Nederland verandert in een land waarin wij iedereen in zijn waarde laten, we iedereen die hulp nodig heeft helpen en vooral deze mensen, en alle andere vluchtelingen een veilige toekomst gunnen en ook bieden!

En haar naam? Echt ik weet het niet meer maar als ik er nu een zou mogen kiezen zou het Bashirah zijn, brenger van goede tijdingen en vreugde