Deze week mocht ik kramen bij een lief gezinnetje waar de tweede zoon geboren was. Vaste prik is voor mij dan meestal bij binnenkomst, om het ijs te breken, tegen de oudste te zeggen: “Zo, heb jij een zusje gekregen?” Vaak krijg ik dan de reactie: “Nee joh, een BROERTJE!” Of helemaal niets, als ze nog wat verlegen zijn.
Dat was hier niet het geval en hij , bijna vijf, begon gelijk al te vertellen dat hij een broertje had gekregen. Ik had de deurknop nog in mijn hand en mijn jas nog aan.
Op mijn vraag hoe dat broertje dan heette keek hij toch even vragend naar zijn vader…deze fluisterde “David” in zijn oor waarna hij dat blij herhaalde.
Hij zou mij wel even zijn nieuwe broertje laten zien dus ik trok snel mijn jas uit, en hij ging mij vóór de trap op. Naar boven lopend vertelde hij dat zijn broertje nu zijn oude kamertje had en hij nu dus een nieuwe en die moest ik eigenlijk eerst zien. De kast werd open getrokken en ik mocht zijn dino-truien en pyamaatjes zien en hij vertelde even waar zijn sokken lagen. Gelukkig vond hij het toch nog een goed idee om mij daarna zijn broertje te laten zien.
Toen moeder later ging slapen en de baby in het nestje op de bank lag, wilde hij ook graag op de bank zitten. Ik stelde voor dat hij ook op de andere bank kon gaan zitten maar hij wees naar zijn broertje en zei: “Nee, ik wil op de bank waar ‘die daar’ ligt!”
Ik had hem bij binnenkomst natuurlijk mijn naam al gezegd, maar dat was hij inmiddels alweer vergeten dus vroeg hij het nog een keer. Toen hij het later wéér vergeten was zei hij dat hij mij maar ‘Poepekontje’ ging noemen. Ach, zolang de ouders dat niet gaan doen vind ik het prima. Daarna ben ik nog ‘Poepedrolletje’ geworden en vandaag heb ik hem nog niet gezien, hij was al naar school toen ik binnenkwam, dus wie weet wie ik vandaag zou zijn geweest! Onnodig om te vertellen dat hij in de poep en pies fase zat!
Vanmorgen had hij trouwens weer aan zijn vader gevraagd hoe zijn broertje heette…Vader antwoorde “David” en even later vroeg hij het nog een keer. Toen het antwoord: “David, dat weet je toch?” was, zei hij heel verbaasd: “Maar zo heette hij gisteren ook al”
Ach, vader had deze week zijn jongste al een paar keer per ongeluk ‘Daniel’ genoemd. Ik vergis me steeds in vaders naam en de jongste blijft maar steeds ‘David’ heten…
Laat een reactie achter