nog meer Frustraties van een kraamheks…

Afgelopen maand ben ik met drie bevlogen kraamverzorgenden naar den Haag geweest waar wij een gesprek met twee kamerleden hebben gevoerd. We hebben daar onze zorg geuit over de problemen in de kraamzorg, en die zijn er! Drie dagen erna kwam in het nieuws dat een van de grootste kraambureau’s op instorten stond, dus we waren geen moment te vroeg. Natuurlijk hadden wij, inclusief de kamerleden zelf, de oplossing niet, maar de wil om er over na te denken en in de kamer te bespreken was er in ieder geval wel. 13 Februari is er een spoeddebat met minister Bruins! En ja, ik blijf optimistisch, want zolang het gesprek op gang blijft, is er hoop.

Er is een hoop mis in de kraamzorg: Hoge werkdruk, onregelmatige diensten (dus geen of slecht sociaal leven), verantwoordelijk werk waar té weinig voor betaald wordt, veel wachtdiensten die bijna niet betaald wordt, beschikbaarheidsdiensten (onbetaald, die niet meer mogen maar nog wel voorkomen), verplichte bijscholingen die in eigen tijd (die toch al zo kostbaar is voor ons) én deels met eigen geld betaald moeten worden…iets wat mijns inziens door een werkgever of in ons geval door het KCKZ (kenniscentrum kraamzorg) betaald moet worden aangezien zij ons verplichten deze bijscholingen te volgen. Hou me te goede, ik wil natuurlijk blijven leren en (bij)scholingen doen en als het een scholing betreft die ik interessant vind en misschien niet zo heel relevant is, wil ik deze best zelf betalen. Maar de verplichte? Die zijn wat mij betreft voor diegene die ze verplicht stelt!

Wat het KCKZ betreft, daar zit ook een hoop leed voor veel collega’s. Zo kost verplicht inschrijven elke 4 jaar €125,- en deze worden door de werkgevers vergoed, maar er zijn erbij die hun personeel het eerst zelf laten betalen en het vervolgens uitgesmeerd over 48 maanden terug betaald! En niet betalen is geen optie want de werkgever kan het contract met de verzekeraar verliezen als de kraamverzorgenden niet bij het KCKZ zijn aangesloten. Ik ken kraamverzorgenden die het voor moeten schieten en dit niet kunnen omdat ze in de schuldsanering zitten…Hoe jaag je nóg meer kraamverzorgenden het vak uit?

Verder moeten we elke 4 jaar 40 accreditatiepunten halen. Toetsen waarbij na afloop niet bekeken kan worden wat je fout hebt gedaan (oké, wat leren we er dan van?), vragen waarbij je de antwoorden in alfabetische volgorde moet zetten (wat voegt dit in vredesnaam toe aan ons werk?), antwoorden die niet juist zijn, maar omdat het KCKZ de protocollen heeft aangepast (waar iedereen inclusief de verloskundigen het absoluut niet mee eens zijn) en zij de toets samengesteld hebben, moeten we ze wel volgen en invullen in de toets… Scholingen die alleen door hen aangeboden worden en niet als geldig beschouwd worden als de training ergens anders gedaan wordt, zoals een collega die zelf bij het groene kruis reanimatietrainingen gaf en toch nog bij het KCKZ een training moest volgen én betalen!

Ik kan nog wel even doorgaan, maar mijn punt is dat een overkoepelende organisatie die toezicht houd op de juiste scholing voor alle kraamverzorgenden, dat is alleen maar prima. Maar momenteel is het meer een verdienmodel en hebben ze wat scholing betreft toch wel een redelijke monopolie positie.  Het KCKZ is 7 jaar geleden door de branche zelf opgericht, samen met onder andere de NBvK (Nederlandse beroepsvereniging voor kraamverzorgenden. Het ging er in eerste instantie om om de kraamverzorgenden een kwalificatie te geven, net als BIG-verpleegkundigen. Zo zou het vak een plek krijgen in de geboortezorg keten, op zich een goed initiatief maar helaas nu zijn doel voorbij gelopen…

Ja, natuurlijk ervaar ik die werkdruk ook wel eens, baby’s komen nu eenmaal nooit wanneer het ons uitkomt.  Doordat wij met een partuspool werken en ik daar niet bij zit, heb ik in ieder geval geen nacht wachtdiensten meer dus dat scheelt ook. En tja, het sociale leven…ach daar ben ik nu wel aan gewend hoor, en eerlijk is eerlijk, ik vind het ook wel eens prettig om te werken zodat mijn man alleen naar een saai feestje moet! En wat het salaris betreft, dat moet echt omhoog want dit is geen baan waar je als alleenstaande en zeker niet met kinderen van kunt rond komen! Maar de enige die daar voor kunnen zorgen zijn de NZA en de verzekeraars.

En om eerlijk te zijn, ik heb geen klagen. Ik werk bij een goed kraambureau, gerund door een bevlogen vrouw, een betrouwbare zorgmanager en fijne planners. De lijntjes zijn kort, is er iets dan gaan we even een bakkie doen en praten we er over.  Hier heerst absoluut geen angstcultuur. Kortom een werkgeefster die haar kraamverzorgenden koestert! 

Ik verkeer in de luxe positie dat mijn man een fulltime baan heeft waardoor ik parttime kan werken.  We hebben geen kinderen dus ik mag niet klagen.    

Waarom ik dan op de barricade spring? We leven in een tijd van ieder voor zich en God voor ons allen, en daar kan ik niet zo goed tegen. Ik ben opgevoed met dat je elkaar moet helpen, zo ben ik altijd geweest en zo zal ik altijd blijven!