The
change of life, oftewel de overgang…De overgang van een vruchtbaar lichaam
naar een onvruchtbaar lichaam. Persoonlijk vind ik the change of life
mooier klinken dan de overgang. Zie toch steeds een spoorwegovergang voor me.
Alhoewel de waarschuwende knipperlichten in mijn geval dan weer wel
toepasselijk zijn, want sinds ik in de overgang zit wil er nog wel eens een
opmerking uit mijn mond komen die niet zo gepland was.
Was het vóór die tijd meer de Loesje: ‘ik denk altijd heel goed na voor ik iets
stoms zeg’, nu is het meer: ‘huh? Zei ik dat echt?’
Gelukkig heb ik daar privé meer last van dan bij ‘mijn’ gezinnen, al zal mijn
man dat soms liever andersom zien.
Maar eigenlijk zitten de pas bevallen moeders en ik nu in het zelfde schuitje.
Qua hormonen dan hè. Wás ik al emotioneel incontinent, het is er nu niet minder
om geworden. Dus ik wil nog wel eens, als een moeder haar kraamtranen heeft,
zeggen: “wen er maar aan, over twintig jaar krijg je ze wéér”.
Zo kwam er gisteren de lactatiekundige omdat de baby na vier dagen nog niet aan
de borst dronk. Ze deed verwoede pogingen en wij probeerden van alles
maar zonder resultaat. Ik werk veel samen met hen, ondanks dat ik veel ervaring
met borstvoeding heb en naast de bijscholingen ook op andere manieren up to
date blijf, hebben zij weer altijd nét een andere invalshoek waar ik nog niet
aan gedacht heb, of even vergeten was (ook zo’n hormoon dingetje…én alles
waarvan je de naam even kwijt bent, dingetje noemen trouwens)
Zo ook nu, huid op huid hadden we al gedaan maar deze keer ging het toch
anders. Ze legde de baby bloot bij de borst en intussen zaten we wat te praten
over de bevalling, de eerste dagen, de verwachtingen.
We zagen dat de baby zelf wat meer naar de tepel bewoog en met een beetje hulp
ging ze drinken!
Je zag zowel de moeder als de vader stralen! Ze dronk voor het eerst uit de
borst! Oké, ze hield het niet heel lang vol, en waren geen grote slokken, maar
tóch.
Een paar uur nadat de lactatiekundige weg was gegaan gaf de baby weer aan
honger te hebben, dus ik legde haar wéér, zonder kleertjes tegen haar moeder
aan. Vóór dat we het door hadden pakte ze de tepel en begon te drinken, echte
grote teugen alsof ze nooit anders gedaan had! We zaten er allebei sprakeloos
naar te kijken en ik zag de tranen van blijdschap bij moeder in de ogen
springen.
Op dat moment begonnen de tranen bij mij ook een beetje op te borrelen dus ik
draaide snel mijn hoofd af, want ik vond het toch wel een beetje gênant. Ik
liep naar beneden om vader het goede nieuws te vertellen en ik schoot weer
vol…Weer verdween ik snel naar boven om maar niets te laten merken.
Tja, hormonen…Het voordeel is dat je die gewoon de schuld kan geven,
al zegt mijn man wel eens dat ik die troefkaart niet altijd kan spelen.
Maar ik blijf het proberen!
Laat een reactie achter