The change of life

The change of life

The change of life, oftewel de overgang…De overgang van een vruchtbaar lichaam naar een onvruchtbaar lichaam. Persoonlijk vind ik the change of life  mooier klinken dan de overgang. Zie toch steeds een spoorwegovergang voor me. Alhoewel de waarschuwende knipperlichten in mijn geval dan weer wel toepasselijk zijn, want sinds ik in de overgang zit wil er nog wel eens een opmerking uit mijn mond komen die niet zo gepland was.
Was het vóór die tijd meer de Loesje: ‘ik denk altijd heel goed na voor ik iets stoms zeg’, nu is het meer: ‘huh? Zei ik dat echt?’
Gelukkig heb ik daar privé meer last van dan bij ‘mijn’ gezinnen, al zal mijn man dat soms liever andersom zien.

Maar eigenlijk zitten de pas bevallen moeders en ik nu in het zelfde schuitje. Qua hormonen dan hè. Wás ik al emotioneel incontinent, het is er nu niet minder om geworden. Dus ik wil nog wel eens, als een moeder haar kraamtranen heeft, zeggen: “wen er maar aan, over twintig jaar krijg je ze wéér”.

Zo kwam er gisteren de lactatiekundige omdat de baby na vier dagen nog niet aan de borst dronk. Ze deed verwoede  pogingen en wij probeerden van alles maar zonder resultaat. Ik werk veel samen met hen, ondanks dat ik veel ervaring met borstvoeding heb en naast de bijscholingen ook op andere manieren up to date blijf, hebben zij weer altijd nét een andere invalshoek waar ik nog niet aan gedacht heb, of even vergeten was (ook zo’n hormoon dingetje…én alles waarvan je de naam even kwijt bent, dingetje noemen trouwens)

Zo ook nu, huid op huid hadden we al gedaan maar deze keer ging het toch anders. Ze legde de baby bloot bij de borst en intussen zaten we wat te praten over de bevalling, de eerste dagen, de verwachtingen.
We zagen dat de baby zelf wat meer naar de tepel bewoog en met een beetje hulp ging ze drinken!
Je zag zowel de moeder als de vader stralen! Ze dronk voor het eerst uit de borst! Oké, ze hield het niet heel lang vol, en waren geen grote slokken, maar tóch.

Een paar uur nadat de lactatiekundige weg was gegaan gaf de baby weer aan honger te hebben, dus ik legde haar wéér, zonder kleertjes tegen haar moeder aan. Vóór dat we het door hadden pakte ze de tepel en begon te drinken, echte grote teugen alsof ze nooit anders gedaan had! We zaten er allebei sprakeloos naar te kijken en ik zag de tranen van blijdschap bij moeder in de ogen springen.
Op dat moment begonnen de tranen bij mij ook een beetje op te borrelen dus ik draaide snel mijn hoofd af, want ik vond het toch wel een beetje gênant. Ik liep naar beneden om vader het goede nieuws te vertellen en ik schoot weer vol…Weer verdween ik snel naar boven om maar niets te laten merken. 

Tja,  hormonen…Het voordeel is dat je die gewoon de schuld kan geven, al  zegt mijn man wel eens dat ik die troefkaart niet altijd kan spelen. Maar ik blijf het proberen!


Deel bericht

Laat een reactie achter

Uw e-mailadres zal niet worden gepubliceerd.