cavia

Ik ben deze week aan het kramen bij een gezin dat naast een hond, ook een paar cavia’s heeft.
Die had ik vroeger, toen ik nog kleiner was, óók, maar sinds ik als 10-jarig meisje huilend met een cavia in mijn hand (ja, met zijn tanden in mijn hand dan, hè) op zondag morgen bij mijn ouders in de slaapkamer stond, werd mijn liefde voor cavia’s een stuk minder. Het was trouwens de schoolcavia (deze mocht elke schoolvakantie met een ander klasgenootje mee naar huis) die in mijn hand hing. Ik dacht namelijk dat het wel leuk zou zijn als mijn cavia en de schoolcavia samen babycaviaatjes gingen maken. Tja, misschien zat de kraamverzorgende in mij er al vroeg in.
Het bleken twee heteroseksuele mannetjes te zijn, die in 1975 óók nog eens niet mochten adopteren, dus het werd vechten tot ik tussenbeide kwam. Het litteken is nog steeds zichtbaar!

Maar ik moest eigenlijk eerder denken aan een vriend van mij die voor zijn werk naar Peru moest en hoorde dat ze daar cavia aten. Toen hij dat thuis vertelde zei zijn vader:”Joh, dat is lekker, moet je proberen!”
Toen hij terug kwam vertelde hij zijn vader dat het helemaal niet lekker was en dat het naar overjarige,  taaie kip smaakte…
Zijn vader keek hem geschokt aan “Gadsie, wàt heb je gegeten?” “Cavia! Dat vertelde ik je toch, dat had jij toch ook wel eens gegeten?”
“Oh” was zijn reactie “ik dacht dat je kaviaar bedoelde…dát is lekker”

Dat laatste verhaal heb ik hier maar niet verteld overigens, naast cavia liefhebbers zijn ze ook nog eens veganisten…