Grenzen stellen

Sinds de corona er is krijg ik regelmatig de vraag in de gezinnen: hoe doen we dat met bezoek?
Ik leg dan uit dat, als er bezoek wil komen, dat dat dan kan als ik ’s middags weg ben. Dit zijn de landelijke protocollen en daar wil ik me graag aan houden.
Dat zeg ik, ik wil me er graag aan houden, maar het loopt toch vaak anders.

Zoals toen een overgrootmoeder voor het eerst sinds maanden een uurtje uit het verzorgingshuis mocht en met oma langs kwam,  of een opa en oma uit Zeeland die al onderweg waren… Steeds was er wel iets waardoor ik mijn grens verder opschoof of er overheen liet gaan.

Nee! In mijn volgende gezin houd ik voet bij stuk en ga duidelijk mijn grenzen stellen! Echt!

Na een heerlijk weekje vakantie in Zuid- Limburg hadden wij onze batterij weer helemaal opgeladen en begonnen we weer aan een nieuwe werkweek. Mijn man achter zijn laptop thuis en ik bij ‘mijn’  nieuwe gezinnetje.

Ook hier kwam de vraag over bezoek van de opa’s en oma’s al werd deze hier anders gebracht, er werd gevraagd hoe ik er zelf in stond. Ik vertelde dat ik de laatste maanden vaak over mijn grenzen was gegaan en me daar niet zo prettig bij voelde en daar was alle begrip voor.

Maar opa en oma woonden ver weg en langskomen als ik weg zou zijn betekende dat zij een hotelletje zouden moeten boeken en omdat opa als astma patiënt zelf ook in de risicogroep zat, durfde zij dat niet.
Ja jeetje, daar gaan we weer. Ik ging de voors en tegens nog even af:
-Het was voor opa en oma hun eerste    kleinkind.
-Moeder had zelf een medische achtergrond. -Opa met astma.
-De ouders waren ontzettend lieve mensen die mijn gevoelens accepteerden

Maar wat de uiteindelijke doorslag gaf was het feit dat opa en oma uit het zelfde dorp kwamen als waar wij die week ervoor op vakantie waren geweest. En dat was geen code oranje of rood gebied, terwijl wij dat in Noord-Holland wel waren. Ik ging er dus mee akkoord dat ze kwamen.

De volgende dag waren opa en oma al vroeg vertrokken om om 12.00 op kraamvisite te komen.
Ze genoten met volle teugen van hun eerste kleinkind en zowel de ouders als de grootouders straalden van geluk. Ook zij zagen elkaar door corona nu natuurlijk minder vaak.

Ik had een pan soep gemaakt om ze niet hongerig weer 2,5 uur te laten terugrijden en rond 13.30 besloten ze weer te vertrekken en bij het afscheid zei ik nog dat het wel een eind rijden was voor zo’n kort bezoekje. Opa keek me aan en zei: “al had ik de hele weg in zijn achteruit moeten rijden, dan was het het nog waard geweest!”

Ik bracht moeder en zoon naar boven en stopte ze in bed. De kraamvrouw bleef me bedanken voor het feit dat ik haar ouders wilde laten komen.

Tja, ik was weer over mijn grenzen gegaan.
Maar dit keer deed ik het met alle liefde want de reactie van opa was het voor mij waard geweest!