Al die moderne dingen…

Mijn oma zei het vroeger al:” al die moderne dingen snap ik niet meer hoor!”  Ze is ruim 100 geworden dus reken maar dat de laatste jaren zwaar voor haar en ons waren. Wij moesten meer dan eens te hulp schieten  als de afstandsbediening het weer eens niet deed (bleek dat ze hem achterstevoren vast had) of als er een stroomstoring was, om de wekkerradio weer goed te zetten. Mijn oom ging dan weer over de zomer- en wintertijd instellen.
Zo had iedereen zijn ’taak’ die we met liefde uitvoerden hoor, want het was een schat van een mens en ook al is ze ruim 10 jaar dood, ik denk nog regelmatig aan haar.
Vooral als er iets los zit of kleppert!

Mijn oma had wat dat betreft zo bij The A-Team gekund want ze kon alles met touwtjes, plakband of een paperclip oplossen.
Behalve als er een stekker aan zat… (voor de ouderen onder ons: de mannen van The A-Team konden van een metalen pijp, drie  elastiekjes, een rolletje plakband en een fietsbel, een tank  bouwen).

En dat heb ik van haar geërfd (of zoals wij in de familie zeggen: georven).  Was ik vroeger altijd degene die de videorecorder kon aansluiten, tegenwoordig snap ik er zelfs met gebruiksaanwijzing al niets meer van.

Zo begon ik vorige week in mijn nieuwe gezinnetje in een huis vol gadgets. Ik werd hartelijk begroet en terwijl ik mijn handen waste,  zag ik mijzelf op het  beveiligingschermpje nog voor de deur staan. Het leek wel teleporteren.

Ik kreeg wat te drinken aangeboden en later   werd er gezegd : “Pak maar koffie als je wil hoor, of als je iets wil eten”. Ik zag het high tech koffiezetapparaat en dacht: ik neem wel een glas water.
Ik verlang soms bijna naar een simpele Senseo (nee hoor, grapje).

Toen ik in de slaapkamer kwam gingen vanzelf de gordijnen open, en toen ik later rustig aan de tafel mijn dossier zat bij te werken, gingen automatisch de zonneweringen buiten omhoog. Ik schrok me een ongeluk. Ik had inmiddels het koffiezetapparaat door, en zag ineens iets in mijn  ooghoek…natuurlijk, de grasmaairobot die langs de openslaande tuindeuren reed.

Overal waar je binnenkwam ging het licht automatisch aan en ook in de kelder, waar de wasmachine en droger stonden. Deze was op beweging afgesteld en waarschijnlijk op een bepaalde hoogte waardoor ik steevast na een paar minuten in het donker het wasmiddel over mijn schoenen stond te gieten en als een debiel met een handdoek boven mijn hoofd stond te zwaaien om het licht weer aan te krijgen.

De keukenkastjes gingen open als je er tegen duwde of tegen de onderkant trapte met je voet. Dus bij deze wil ik vast mijn excuses maken voor het volgende gezin waar ik een gat in het keukenkastjes ga trappen terwijl deze gewoon met een handvat open gaan.

Ook kon alles geactiveerd worden door het Google te vragen. Google deed het licht aan, Google deed de gordijnen open, Google deed de radio aan…

Maar op mijn vraag: “Google, wil je de baby verschonen?” kwam het antwoord dat ze mij daar niet mee kon helpen.

Godzijdank, ons werk als kraamverzorgende is voorlopig nog veilig!