Ik denk dat het een van mijn eerste zelfstandige bevallingen was, waar ik naar toe gestuurd werd. Het enige wat ik doorkreeg was dat zowel het gezin als de verloskundige holistisch waren. Ik had werkelijk waar geen idee wat dat betekende dus ging er verwachtingsvol op af.
Ik kwam binnen en de kraamvrouw lag in de woonkamer op een schapenvacht op de grond te bevallen terwijl vader op de bank in kleermakerzit mantra’s zat te hummen (echt van “hummm, hummm, hummm”)
De verloskundige sprak de kraamvrouw toe in een ontzettend kinderlijk toontje dus mijn eerste gedachte was: ach gossie, die mevrouw heeft een geestelijke beperking…. want als iemand zó tegen mij zou praten zou ik echt zeggen:”hé joh, praat eens normaal!” Of ik zou gaan slaan!
Toen de baby geboren was vroeg de verloskundige (weer in haar Jip en Janneke toontje): “zullen we een welkomsliedje voor de baby zingen?” Huh? Een welkomsliedje? Die hadden we op de opleiding niet geleerd!
En toen na 1,5 uur de placenta er nog niet was en er toch maar voor een injectie syntocinon gekozen werd, zei de verloskundige: “Ik weet al waarom de placenta niet komt…je lichaam kan nog geen afscheid nemen van de moederkoek! Zeg maar: dank je wel moederkoek, je hebt het goed gedaan!”
Ik was met stomheid geslagen en begon voorzichtig om mij heen te kijken waar de verborgen camera’s hingen want dit kon niet echt zijn, dit moést Bananasplit zijn! Maar wie er ook kwam, geen Ralph Inbar (voor jongere lezers, de voorganger van Frans Bauer)
Na nog een paar, in mijn ogen ‘vreemde’ dingen besloot ik bij het doorgeven van de bevallingsgegevens aan kantoor, aan te geven dat ik niet bij dit gezin wilde gaan kramen die week.
Inmiddels zijn we jaren verder en kijk ik nergens meer van op! Nee, sinds de Luizenmoeder vinden wij dit soort gezinnen niet raar, maar heel bijzonder!
Al denk ik wel dat, als ik nog eens een verloskundige de vraag hoor stellen: ” Zullen we een welkomsliedje voor de baby gaan zingen?”
ik spontaan “Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent” van Juf Ank inzet!
Leave a Reply