Kraamverzorgsters zijn er in alle soorten en maten. Er zijn lange, kleine, dikke, dunne, oude en jongere. Helaas val ik door de tand des tijds tegenwoordig in drie van de zes categorieën, alhoewel de lengte van 1,50 mijn hele volwassen leven niet echt veranderd is, al zeg ik wel eens dat ik het gebrek aan lengte in de breedte gecompenseerd heb. Iets waar volwassenen wel om moeten lachen maar dat nooit zelf zouden zeggen.
Kinderen daarentegen…tja, die spreken de waarheid, zegt men…
En toen ik afgelopen week in ‘mijn’ gezin vertelde dat er vanaf morgen een andere kraamverzorgster zou komen zei de oudste (7 jr) :” is ze dun, of net zo dik als jij?” En bedankt…
Kreeg wel eens de vraag van een kind in het gezin of ik ook een kindje was. Ik zei toen maar dat ik een klein mevrouwtje was. Mijn collega die meeliep was ongeveer 1,80 en ik zie dat koppie nog van mij naar mijn collega gaan, en terug, terwijl ze zei: “wauw, die is lang!”
Klossen, ook zo’n dingetje. De mensen krijgen een brief waarin staat dat als het bed niet 70 cm hoog is, er klossen onder moeten. Nu kun je denken, ach 65 cm is ook goed, maar mijn gezin dacht: 70 is 70! Toen ik binnenkwam kon ik bijna onder het bed doorlopen. Ze hadden al die weken met IKEA trapjes naast hun bed geslapen…
Gelukkig is er bij gezinnen met 2e of 3e kind meestal wel een IKEA trapje in huis. Vroeger nog loeizwaar, tegenwoordig van waaibomenhout, dus makkelijk heen en weer te verslepen. Maar zo niet dan neem ik mijn eigen opstapje mee.
Maar toen mijn neefje jaren terug trots 3 vingertjes omhooghield als antwoord op mijn vraag hoe oud hij geworden was, moest hij lang denken over mijn vraag hoe oud hij dacht dat ik was. Hij keek me aan en zei: “ik denk 8 ”
Laat een reactie achter