Het zal een jaartje of vijftien geleden zijn, ergens in het voorjaar, dat ik rond een uur of drie ’s nachts gebeld werd voor een bevalling. Ik moest naar een adres in Wittevrouwen, een rustige buurt in Utrecht, vlakbij het centrum.
De bevalling verliep vlot en aan het einde van de nacht lag moeder lekker gedoucht in haar schone bed van een kopje thee en een beschuit met muisjes te genieten, terwijl vader met de baby voor het raam naar buiten stond te kijken en haar, als een soort Lion King kennis liet maken met het leven en Utrecht.
De zon kwam langzaam op en de stad ontwaakte. De vogels waren al druk aan het fluiten en de sfeer was zó sereen dat als ik er aan terugdenk, ik al rustig word.
De verloskundige was haar spullen al aan het pakken toen vader ineens naar mij toeliep en mij de baby in mijn handen gaf. Hij trok snel zijn schoenen aan en rende de trap af. De verloskundige, moeder en ik keken elkaar verbaasd aan. We hoorden de voordeur opengaan en ik zag vader de straat uit rennen.
Ik stond nog voor het raam met de baby en door het getjilp van de vogels hoorde ik een geluid van een brommertje heel langzaam deze kant op komen. Ik kon het geluid niet thuisbrengen tot vader de straat weer in kwam lopen, met een grote glimlach op zijn gezicht, gevolgd door een orgelman met draaiorgel. De orgelman, die onderweg naar zijn vaste plekje in het centrum was en door vader even van zijn route gehaald, parkeerde zijn orgel onder het raam en zette ‘Lang zal ze leven’ in!
Zeven uur in de ochtend…Een draaiorgel die voor de pasgeborene ‘Lang zal ze leven’ speelde…We stonden allemaal geëmotioneerd te luisteren en ik had de tranen in mijn ogen staan…Dit was zó mooi, zó oprecht, zó onverwacht!
Nog steeds als ik ergens ben waar een draaiorgel speelt, denk ik weer aan die dag terug en als het in Utrecht ( Utreg me ouwe stadsie) is, krijg ik er weer kippenvel bij. En als hij dan ook nog ‘Lang zal ze leven’ zou spelen dan kun je me helemaal wegdragen…
Laat een reactie achter