Mijn eerste bevalling

Mijn allereerste gezin

Soms denk ik terug aan de gezinnen waar ik allemaal gekraamd heb. Natuurlijk kan ik me het merendeel niet meer voor de geest halen, maar zo af en toe komt er weer een flarde terug.
Mijn eerste gezinnetje. Ik had net een paar maanden les gehad en mocht stage gaan lopen. Mijn begeleidster was een nogal stugge, strenge vrouw van een jaar of 50 (zal wel jonger geweest zijn want op de lagere school dacht ik ook altijd dat de meesters en juffen zo’n jaartje of 60 waren , wat achteraf maar hooguit 30 was)
en ik kwam er algauw achter dat ze, naast heerlijke en mooie lunchcreaties maken ( “een dubbelgeklapte boterham, die maak ik niet, dat doen ze maar als ik weer weg ben!”) ze sociaal iets minder goed was.
Als mensen vroegen: “heb jij kinderen?” Dan was het: “Sorry, dat is privé, daar praat ik niet over…”.

Ik zag haar voor het eerst in het gezin, ’s morgens vroeg. Mevrouw ging bevallen en moest overgeven. Ik kreeg de emmer in mijn handen geduwd. Had ik weer…thuis kon ik het ook steeds opruimen, als onze (bejaarde) poes overgegeven had. En niet omdat ze dat alleen bij mij deed, maar omdat mijn lief er gewoon steeds overheen stapte en pas als ik het zag, zei: “oh echt? Niets gezien!”.

De bevalling vorderde en de verloskundige zag het hoofdje. Nu had ik nog nooit een bevalling gezien. In die tijd waren er nog geen bevalling programma’s op tv en als het wel een keer te zien was werd het belangrijkste onderdeel geblurd.

Ik probeerde zo onopvallend mogelijk over de schouder van mijn begeleidster en de verloskundige te kijken maar wat ik ook zag, ik herkende er geen hoofdje in. Nu had ik in mijn leven ook nog niet veel vagina’s gezien dus dat zal ook meegespeeld hebben, maar alles wat ik zag was een harige punt…

Het bleek toch de baby te zijn en gelukkig zag het hoofdje, toen het eenmaal geboren was, er een stuk normaler uit. Op de opleiding natuurlijk wel geleerd over de fontanellen, maar nooit geweten hoe dat eruit zag.

Ik heb sinds die eerste keer nog veel bevallingen gezien en nog steeds denk ik, als ik de verloskundige hoor zeggen: “ik zie het hoofdje” aan mijn hoogstwaarschijnlijke verbaasde blik toendertijd.

En mijn stagebegeleidster? Die heeft zich een paar jaar later laten omscholen. Ze werkt nu bij een uitvaartondernemer en verzorgt overleden mensen. Ook heel mooi en belangrijk werk, en deze clienten stellen een stuk minder (privé) vragen…