Beter?

Eind januari kreeg ik de MRI,  waaruit zou blijken of de kanker weg, deels weg of helemaal niet weg zou zijn. Al die tijd had ik gezegd: “Ik hoor bij de 40%, waarbij de tumor weg is” , maar de dichterbij we kwamen, de meer ik daar aan ging twijfelen.

Ik ging er vanuit dat er alsnog een operatie nodig zou zijn, dus toen wij 2 dagen later bij de chirurg kwamen voor de uitslag en hij zonder inleiding gelijk vertelde dat de tumor verdwenen was, was mijn man dolblij en ik even de weg kwijt. Dit duurde even, en eenmaal buiten begon ik hartverscheurend te huilen.

Toen we in de auto zaten belden we gelijk de familie om huilend te vertellen dat de tumor weg was en dat ik beter was.

Toen ik 7 maanden eerder mijn ouders vertelde dat ik kanker had, zag ik mijn ouders breken en dat beeld heb ik heel lang op mijn netvlies gehad voor ik ging  slapen, maar de reactie nu maakte dát beeld van hun verdriet iets waziger.

Nadat ik het aan iedereen op de groeps app of privé het nieuws had laten weten  waren de felicitaties niet van de lucht! Ik was beter!!!!

Maar nadat ik na het goede nieuws geland was, vroeg ik me of waarom ik me dan niet beter voelde…
Ik wist dat er zoveel gebeurt was waardoor ik me nooit meer ‘de oude’ zou voelen. Maar ik verwachtte toch wel dat ik me een stuk beter zou voelen. Maar ik had meer huilbuien dan toen ik nog ziek was.

Ik vond dat ik niet moest zeuren, ik had een goed behandelbare vorm van kanker, had voor mijn idee weinig bijwerkingen van de behandeling en was nu toch beter? Was niet misselijk of kaal geworden maar was de blaasontsteking en vermoeidheid even ‘vergeten’!

Tijdens de onco-fysio, waar ik nog 2x per week naar toe ging met mijn vaste sport ‘maatje’,  vertelde ik hoe ik mij voelde en dat ik het zo stom vond dat ik niet euforisch was,  dat ik vond dat ik niet mocht zeuren en dat ik het vreemd vond dat ik zo verdrietig bleef zijn.

Ik kreeg op mijn donder omdat het geen wedstrijd was wie het erger had.
En dat ik mezelf dan misschien niet echt ziek voelde maar dat mijn lichaam wel degelijk erg ziek was, en dat dat met de uitslag van: je bent genezen, niet is dat je dan ook gelijk beter bent!

Ook de ergotherapeut die hier aan huis kwam legde me nog eens haarfijn uit hoe lichaam en geest werken (en soms ook gewoon even niet) en daar heb ik wel wat van opgestoken.

Maar uiteindelijk bracht het gesprek vanmorgen met 2 lotgenoten tijdens een lotgenotengroep in het Adamashuis mij het inzicht dat het heel normaal is dat ik mij zo voel. En dat huilen mag!
Dat het gevoel op en neer gaat en dat het uiteindelijk meer ‘op’ dan ‘neer’ zal gaan…
En dat was heel bevrijdend.

Accepteren dat herstel tijd nodig heeft,
én dat het goed komt…

Dat laatste heb ik er zelf bij verzonnen omdat ik diep van binnen weet dat het goed gaat komen! Met de steun van lotgenoten en het Adamashuis,  en privé met iedereen waar ik van hou en die van mij houden!