zeef

Mijn laatste ‘leuke’ verhaal is inmiddels bijna een jaar geleden en ik heb het echt gemist; de gezinnen waar ik kraamde, de mooie, lieve of grappige dingen die ik daar meemaakte en natuurlijk het schrijven zelf.

Nadat ik afgelopen tijd veel met collega’s meegelopen had, durfde ik het wel weer aan om zelfstandig te werken.

In het gezin was kind nr 2 geboren en de oudste van 6 moest van school gehaald worden. Ik had hem op mijn eerste werkdag even gezien en daarna was hij steeds op school als ik er was. Oma of vader konden hem niet ophalen en moeder zat hardop te denken hoe ze dit zou oplossen.

Ik had de neiging om mijzelf als vrijwilliger aan te bieden terwijl ik me op het laatst bedacht dat ik het mannetje maar even gezien had en dat er een grote kans was dat ik met een wildvreemd kind thuis zou komen…

Gelukkig wilde een andere moeder haar zoontje meenemen en thuis brengen, dus ik had mazzel.

Toen een uurtje later de bel ging stond er een vrouw met 2 jongetjes voor de deur. Ik keek een van de jongetjes aan en slaakte een zucht van verlichting; gelukkig, ik herkende hem nog!

Ik vroeg hem of het leuk was op school en terwijl hij me glazig aan keek liep het ander kind langs mij heen naar binnen en gooide zijn rugzakje op de grond, terwijl hij zei: “Ja, was leuk”.

Oké,  ik zeg wel altijd voor de grap dat ik een geheugen ‘als zo’n ding met gaatjes’ heb maar dat is dus nu officieel!