mijn lijf

Toen scenario schrijfster Maria Goos kanker kreeg, vertelde zij in een interview dat veel mensen haar zeiden dat ze hoopten dat zij snel weer de oude zou worden. 

Haar reactie daarop was: ” Nee, de oude zal ik niet meer worden, maar wel een betere nieuwe”.

Ik vond dat mooi verwoord maar het kreeg pas echt betekenis toen ik zelf de diagnose kanker kreeg en in de daaropvolgende maanden.

Was ik normaal altijd iemand die zich van te voren al druk maakte over iets dat nog niet eens gebeurt was of überhaupt zou kunnen gebeuren, na de eerste schok was het:

Nee, dit gaan we niet doen, dood gaan kan altijd nog, maar nu word ik gewoon weer beter. 

Ook vroeg ik me vroeger wel eens af hoe ik zou reageren als ik te horen zou krijgen dat ik een ernstige ziekte zou hebben… Ik bedoel, als ik een griepje had, was ik altijd al de man in huis, dus dan zou ik wel helemaal in de stress schieten en in een hoekje van de bank gaan zitten wachten tot ik dood zou gaan.

Volgens mijn moeder was ik altijd al een mieper (én bedankt!)

Nu niet dus, ik was strijdlustig, positief en had mijn (soms zwarte) humor niet verloren. Sterker nog: de humor trok me er op sommige momenten doorheen.

Natuurlijk heb ik huilbuien gehad en nog steeds wel, en natuurlijk dacht ik wel eens: waarom ik? Maar dan dacht ik gelijk: 1 op de 3 mensen krijgt het, dus waarom ík niet?

Ik sprak laatst iemand die haar lichaam niet meer vertrouwde omdat ze kanker had gekregen. Toen ik daar over na dacht had ik juist het omgekeerde:

Mijn lichaam gaf mij een teken dat er iets niet goed was, waarna er een heel legertje artsen en verpleegkundigen aan de slag zijn gegaan om daar iets aan te gaan doen.

Mijn lichaam, waar ik nooit blij mee ben geweest (terwijl miljoenen mensen de Venus van Millendorf prachtig vinden) dát lijf, dat ik altijd heb gehaat, dat is nu voor mij aan het vechten om die rot kankercellen weg te jagen. En ongeacht of dat gaat lukken, daar ben ik mijn lijf dankbaar voor! 

Dus nee, de oude ben ik óók niet meer, maar ik hoop wel een betere en dankbaardere nieuwe te worden…en ook sterker, en daar sta ik zelf het meest van te kijken!