Bolsward

Deze week was ik aan het kramen bij een heel leuk en lief gezin in Zwaanshoek. Hoewel ik niet vaak (plaats)namen noem in mijn columns, doe ik dat nu wel want in dit geval is het noodzakelijk voor het verhaal.

Deze ouders hadden hun eerste kindje gekregen, een prachtig klein moppie van 2900 gr en ze waren dolgelukkig! Ik ook, want naast dat ik voor hen mocht zorgen, hadden ze een ontzettend lieve, grote hond die ik ook lekker veel aandacht kon geven ( Uitlaten  ging me te ver maar dat komt omdat ik liever babypoep opruim dan grote hondendrollen, maar dat terzijde)

Vader had zijn roots in Friesland liggen, waar de meeste familieleden nog woonden, zo ook zijn zus met haar gezin en zijn moeder. Deze was natuurlijk erg nieuwsgierig om haar eerste kleindochter te ontmoeten en kon niet wachten tot ze met haar dochter mee naar Zwaanshoek kon rijden. Oma had namelijk geen rijbewijs.

Die middag ging de telefoon: een hevig teleurgestelde en verdrietige oma… haar dochter was positief getest op Corona, dus het bezoekje zou in het water vallen.
Moeder was met de keizersnede bevallen dus het was geen optie voor vader om op dag 4 even 4x heen en weer te rijden. Dus was het  wachten tot de quarantaine weer voorbij was en dan kon ze alsnog komen.

Die avond kwamen goede vrienden op visite en op de vraag hoe oma haar kleindochter vond, vertelde vader over de Corona van zijn zus en de verdrietige oma.

Zonder er een moment over na te denken stelde hun vriend voor om oma de volgende dag op te gaan halen in Friesland. Zo’n 150 km verderop! De ouders waren met stomheid geslagen want ‘even’ 600 km en ruim 6 uur in de auto zitten om de oma van vrienden voor een uurtje naar haar kleindochter te brengen,  dat doe je toch niet?
Ja hoor, dat doe ik wél, vond hij!

En zo vertrok hij, om 8 uur ’s morgens, richting Bolsward om oma te halen.  Rond 10 uur kwam er een dolgelukkige oma binnen die haar kleindochter in haar armen kreeg en haar niet meer los wilde laten. Ze genoot met volle teugen en er werden veel foto’s gemaakt.

Rond 12 uur stond haar lift weer voor de deur om haar terug te brengen. Jammer dat ze haar kleindochter moest teruggeven, maar dolgelukkig dat ze haar,  haar zoon en schoondochter gezien had.

En daar ging hij weer, voor de 2e keer 150 km heen en 150 km terug.

Toen ik die ochtend dit verhaal hoorde kreeg ik er tranen van in mijn ogen. Wat ontzettend lief dat iemand dat ‘zomaar’ even doet. Wat een  geweldige vriend is dat dan!
Vrienden zoals hij moet je koesteren, die zijn hun gewicht in goud waard!

Zoals ik al schreef,  ik gebruik niet vaak namen maar ik maak nu graag een uitzondering:

Erik, ik ken je niet, heb je 5 minuten gezien maar ik vind je een topper!!!