Deze week was ik bij een super lief gezinnetje. Eerste kindje was geboren, een zoon van 9 pond! Een volle bos donker haar en met twee guitige en nieuwsgierige ogen kijkt hij regelmatig om zich heen.
Verschonen is een uitdaging want echt stilliggen wil hij niet, dus binnenkort zal er waarschijnlijk wel een keer een ongelukje gebeuren, in de vorm van spuitpoep dat langs zijn beentjes naar buiten komt.
Alles loopt gesmeerd; hij poept, hij plast, maar wat hij niet wil is drinken. Na de geboorte in het ziekenhuis heeft hij twee keer een paar minuten de borst gepakt en gedronken (wat dan vaak op de ontslag papieren als : ‘drinkt goed aan de borst’ wordt omschreven) maar vanaf dat hij thuis is heeft hij er geen zin meer in. Hij is nog wat misselijk van de bevalling, dus dat is ook een reden dat hij niet wil drinken.
Moeder had bij de intake al aangegeven om bv te willen geven als dat lukte, en als dat niet ging het ook prima was. Wat mij betreft een prima instelling. Ik heb té vaak doodongelukkige moeders gezien die kostte wat het kostte door bleven gaan. Dus de lat wat minder hoog leggen…perfect.
Natuurlijk gaven we niet direct op. Een pasgeboren baby heeft reserves, dus die hoeft echt niet binnen 24 uur te gaan drinken. Maar gezien zijn gewicht en het warme weer die dag leek het me toch handig als hij in ieder geval wat moeite zou doen.
Helaas, aan het eind van de dag waren we nog niet verder gekomen dan die tepel in zijn mond te krijgen, waarna hij er verder niets mee deed en ons schuin aankeek met een blik van: ja, en nu?
Hij was inmiddels de 24 uur gepasseerd en om de ouders geen rot nacht te laten krijgen besloten we hem wat bijvoeding te geven. Ook hier had hij niet echt belangstelling voor, maar het idee dat er in ieder geval iets van voeding achter de had was, maakte de nacht al minder spannend.
Natuurlijk bleef moeder proberen hem goed aan te leggen die avond en nacht, maar helaas. De bijvoeding begon hij inmiddels wel te drinken en moeder gaf aan dat het zo goed was. We bespraken de mogelijkheid van kolven, bijvoeden en een consult van een lactatiekundige, want het zou zonde zijn als de ouders later zouden denken: Oh, als ik dát had geweten…
Maar moeder had er al lang vrede mee en het was een goed doordachte beslissing.
En dat is prima! Mijn taak als kraamverzorgende is om de ouders op weg te helpen en te ondersteunen. En dat ondersteunen betekend meegaan in hun keuze. En zoals ik altijd zeg, en altijd zal blijven zeggen: Het belangrijkste wat een kind nodig heeft is liefde en aandacht! En wat de voeding betreft, van kunstvoeding groeien ze ook hoor!
Leave a Reply