Hoe krijg je een kraamheks gek?

Als mensen horen dat ik al zolang in het vak zit zeggen ze vaak: “Nou dan heb je zeker alles al wel een keer meegemaakt”. 
Ja hoor, ik heb genoeg meegemaakt om te kunnen zeggen: “mij krijg je niet gek…”

Nou komt er wel eens een gezin voorbij die,  weliswaar onbewust voor hen, hun uiterste best doen om dat tóch te proberen.

Ik ben in de loop der tijd veel moeders tegen gekomen die best wel controlfreak zijn en dingen met moeite los kunnen laten.  We bespreken dat dan en ik leg dan uit dat ik mijn best ga doen om dingen op haar manier te doen maar dat dat misschien niet altijd lukt.  Ik ben niet iemand die steeds vraagt: vind je het goed dat ik de badkamer ga doen, vind je het goed dat ik… Nee, als iedereen gedoucht heeft doe ik de badkamer. Als er geluncht is en er liggen kruimels op de vloer pak ik de stofzuiger. Over het algemeen gaat dat dus goed…Tot nu!

In dit geval was niet moeder maar vader de controlfreak.  Het begon al bij de eerste ontmoeting, ik had de deurknop nog in mijn hand toen vader al over parkeren begon. Het was betaald parkeren in de wijk, maar vader wilde liever dat ik hem, volgens hem 5  minuten, volgens Google map een 15 minuten verder lopen zette, waar het gratis was. Moeder reageerde gelijk met: “Nee hoor,  je zet hem maar gewoon in de straat, we hebben een bezoekers parkeerapp van de gemeente”. Nou graag, want ik heb altijd mijn Mary Poppins tas vol toeters en bellen bij mee.
Later kwam ik er achter dat het parkeren daar maar €0,10 per uur kostte!

Later die middag ga ik een wasje draaien. Ik stop de was erin en ineens staat vader achter me en vraagt of ik weet hoe de machine werkt.  Ik durf te zeggen dat ik in al die jaren zoveel wasmachines heb gezien en gebruikt dat ik wel bij het testpanel van de consumentenbond kan gaan zitten,  of bij de CoolBlue kan gaan werken, dus mijn reactie was dan ook “ja”. Vervolgens kreeg ik toch een uitleg want de centrifuge mocht niet voluit. Nu heb ik de (misschien vervelende) eigenschap om bij sommige dingen het ‘waarom’ te vragen en ook nu deed ik dat. Het antwoord ‘ omdat het toch in de droger gaat’ kwam bij mij niet heel logisch over maar ik hield mijn mond. Toen ik later die dag er nog een wasje in deed zei moeder dat ik het maar lekker op mijn manier moest doen.

Later ging ik soep maken voor de lunch en op mijn vraag waar de staafmixer lag, pakte hij de blender,  met de opmerking dat daar geen hete soep in mocht. Pfff…Oké,  ik wachtte 10 minuten en begon het in de blender te gieten. Gelijk kwam vader er weer aan en vroeg of ik wel gecontroleerd had of de onderkant wel goed vast zat. Ik zei dat ik er vanuit ging dat hij dat zelf wel gedaan had toen hij mij de blender gaf. Later die week zag ik een staafmixer in een van de lades liggen.

Ook de vaatwasser was een dingetje…daar mocht niet alles in en aangezien de visite die ochtend zelf hun kopje en bordje in de vaatwasser hadden gedaan (om hem te jennen, want zij kenden hem langer dan vandaag) vond ik de volgende morgen een A4-tje met in koeienletters: vaatwasser niet aandoen! Dit was zogenaamd voor de visite (die helemaal niet meer zou komen die week)

Moeder had eerder die week al aangegeven dat haar man nogal moeilijk was dus ik zei dat ik daar wel tegen kon. Ik was er inmiddels wel achter dat hij niet alleen zo tegen mij was, maar omdat ik inmiddels wel klaar was met het op mij  tenen lopen, besloot ik een gesprekje over ‘loslaten’ en  ‘in controle zijn’ met hem te beginnen, maar helaas kwam het niet binnen.

Ik heb hem de rest van de week zoveel mogelijk proberen te ontwijken want hij zat dusdanig op mijn zenuwen dat ik bang was dat ik niet voor mezelf zou instaan.
Gelukkig heb ik de kraamweek goed af kunnen sluiten maar dat kwam vooral omdat de moeder en de kinderen lieverds waren.

Maar zeggen dat ik mijzelf niet gek laat maken? Nee, dat zal ik nooit meer zeggen…