Horen, zien en zwijgen

“Zijn jullie al gevaccineerd?” krijg ik regelmatig te horen. Nee, wij als beroepsgroep bungelen er als het ondergeschoven circuskind altijd achteraan…Maar dat is altijd zo geweest en zal waarschijnlijk ook wel zo blijven, dus die discussie ga ik niet meer aan.

We kregen wel door dat wij deze informatie niet met onze werkgever of cliënten hoeven te delen, maar ik denk dat dat meer is voor de collega’s die, om wat voor reden dan ook, geen vaccin willen.

Ik mag binnenkort mijn prik halen dus ik ben blij, en op de vraag ‘ben jij al gevaccineerd’ geef ik gewoon antwoord. En mocht ik bij een gezin komen die dat antwoord gebruikt om de discussie uit te lokken ga ik daar niet in mee…

Ik heb inmiddels geleerd om, vooral
in mijn werk, iedereen maar in zijn waarde te laten. Ik heb in de loop van de tijd genoeg racistische opmerkingen gehoord en laat me niet uit de tent lokken. Het kost me moeite en ik moet tot 10 tellen, maar tot nu toe gaat dat goed. In mijn privé leven is dat anders, dan duik ik er bovenop!

Zoals altijd wordt gezegd: Over geld, geloof en politiek moet je niet praten. Ja, er zijn wel eens gezinnen die vragen of we in de kraamzorg goed betaald worden… Als ik dan weer op mijn stoel ben geklommen omdat ik daar van het lachen vanaf was gevallen zeg ik ook eerlijk dat een tweede huisje in Italië er niet inzit. En dat dat niets met mijn werkgeefster te maken heeft (die heeft trouwens ook geen tweede huisje in Italië ) Maar dat dat aan de zorgverzekeraars ligt.

En geloof, tja, heb een paar keer bij Jehova’s Getuigen gekraamd waar regelmatig ouderlingen op kraambezoek kwamen.  Nou die dronken ook gewoon koffie en aten ook gewoon een beschuitje met muisjes. Daar werd echt niet aan mij gevraagd of ik een keer in hun koninkrijkzaal wilde komen en als ze dat wel zouden vragen zou ik beleefd weigeren. Wel kreeg ik vaak hun tijdschrift ‘de Wachttoren’ mee, maar die eindigde steevast ongelezen in de oudpapier bak.

Maar over politiek brand ik mijn vingers helemáál niet meer. Die fout heb ik ooit gemaakt bij een Irakees gezin, jaren geleden.
Ze waren als vluchteling hier gekomen en woonde in een heel klein appartement.  Het lijkt mij echt vreselijk om je moederland te moeten verlaten dus vroeg ook hoe zij dat ervaarden en of ze, nu Saddam Hoessein er niet meer was, niet liever wilde terugkeren…Het antwoord : “Nee, Saddam goed” had ik even niet aan zien komen. Tja, mensen kunnen voor twee kanten vluchten uit een  oorlog. Trouwens, ik bedenk me nog iets: Jaren geleden werkte ik op een postagentschap. Een van de klanten, een forse vrouw, vertelde een keer dat ze zwanger was. Eerlijk gezegd was dat moeilijk te zien en toen ik een tijdje later vriendelijk vroeg wanneer de baby kwam, reageerde ze furieus, het kind was er al! Ik heb haar nooit meer terug gezien!
Sinds die tijd was mijn motto: al liggen ze voor mijn neus te bevallen, ik vraag niets meer!

Wel grappig dat ik niet lang daarna in de kraamzorg terecht kwam…