Rollercoaster

Altijd als mensen vragen wat ik voor werk doe, en ik ‘de kraamzorg’ antwoord, is de reactie altijd:”Oh wat leuk!” En dat is het zeker. 

Als ik iemand spreek die in de ouderenzorg werkt, zeg ik altijd:”Oh, dat zal best zwaar zijn”. En zij reageren daar dan meestal ontkennend op. 

Sinds twee maanden heb ik in mijn privé situatie, helaas, deze vorm van zorg mee mogen maken. 

Mijn schoonvader werd opgenomen in het ziekenhuis voor bloedarmoede en wat verwardheid wat een agressieve vorm van de ziekte van Kahler ( beenmergkanker) en beginnende vasculaire dementie bleek te zijn. Hij heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen waar hij met heel veel toewijding werd verzorgd door de de geriatrische verpleegkundigen en artsen.

Toen duidelijk was dat hij niet meer naar huis kon, werd er een alternatief gezocht.

Gelukkig kwam er een plekje vrij in een verzorgingshuis. We kregen een rondleiding en gesprekken met verschillende verzorgenden en het voelde goed.

Hier hadden wij het gevoel dat we hem met een gerust hart konden achterlaten. 

We haalden wat meubels en persoonlijke dingen uit zijn huis en verhuisde die, met hulp van familie en vrienden, naar zijn kamer. 

Hier zou hij hopelijk wat meer op zijn plaats zijn en zich snel thuisvoelen. 

Op de weg naar huis hadden we beiden het  gevoel dat er een last van onze schouders viel. De rollercoaster waar we sinds twee maanden in zaten, voelde even alsof hij wat langzamer ging. 

Twee weken later is hij van ‘wat warrig’ naar ‘ bijna onbereikbaar’ gegaan. Morgen gaan we hem weer verhuizen, dit keer naar een gesloten afdeling. De rollercoaster gaat weer in volle snelheid verder… 

Het is vreselijk om een zelfstandige, zelfverzekerde en trotse man in een paar maanden tijd te zien veranderen in schim van zichzelf.  Zelfstandig eten, zichzelf verzorgen, lopen…overal heeft hij hulp bij nodig. Bij hem zitten en praten…hij reageert bijna niet meer. En dat doet pijn, want dit is zo onmenselijk. Zowel voor hem maar zeker ook voor ons! 

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat mijn schoonvader en ik geen ‘match made in heaven’ waren. Het was een  moeilijke man, en ik ben ook niet de makkelijkste.  Maar we hebben een grote gemene deler: zijn zoon, mijn man. En daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor! 

Ps

De artsen, psychologen, verpleegkundigen, verzorgenden en alle vrijwilligers in alle verzorgingshuizen…Ik heb zoveel respect voor hen allemaal!  Zij verdienen hun gewicht in goud!