Rollercoaster 2

In mijn vorige column vertelde ik over de rollercoaster waar we met mijn schoonvader in zaten. Ik kreeg daar zoveel lieve reacties op dat ik de rest ook wil delen.

Ik eindigde met de verhuizing van de gewone afdeling, waar hij uiteindelijk maar twee weken gezeten had, naar de  gesloten afdeling. Deze is wat kleinschaliger opgezet, met meerdere huiskamers, waardoor de bewoners wat minder snel overprikkeld raken.

Inmiddels was hij vaker niet dan wel wakker en aanspreekbaar als wij hem bezochten, maar hij lag redelijk comfortabel in zijn rolstoel.
Doordat zijn dementie de overhand nam besloten we met de arts en verzorgenden dat we afzagen van de bloedtransfusies, die er in plaats van de chemotherapie gegeven zouden worden, want chemo, dat wilde hij niet meer op zijn leeftijd. “87 is een mooie leeftijd, oké ik had liever nog een paar jaar willen doorleven, maar dat heb ik niet voor het zeggen”. Dit zei hij bij de geriatrische arts in het ziekenhuis, nog geen maand geleden…

Wel hadden we de belofte dat als hij pijn zou krijgen, hij direct morfine zou krijgen. Want hij was inmiddels zo ver weg dat we alleen aan zijn kreunen konden merken dat hij pijn had.

Nog geen week nadat hij op zijn nieuwe kamer zat werden we gebeld door de arts dat het einde naderde en dat als we afscheid wilde nemen,  we dat dan nu moesten doen want daarna zouden ze met de morfine gaan starten en dan zou het best wel eens snel kunnen gaan.

We stapten direct in de auto en onderweg zei ik tegen mijn man dat ik er bij wilde zijn als hij zou overlijden. Ook al was de relatie tussen mijn schoonvader en mij niet perfect, hij mocht niet eenzaam en alleen sterven!

Ik was er zeven jaar geleden bij, toen mijn beste vriendin Amber overleed en heb daar hele dierbare herinneringen aan. Hoe wij, haar naasten, om haar bed stonden en haar vasthielden. Het was vreselijk om haar te zien sterven, 40 jaar jong, maar het was mooi om samen te zijn en ik heb sinds die tijd zo duidelijk het gevoel gekregen dat niemand alleen moet sterven!


Toen we aankwamen was mijn schoonvader zowaar wakker, hij herkende ons (althans dat hoopte we) en hij probeerde wat te praten. We verstonden hem niet echt dus praatte maar wat terug tegen hem. We zaten zo’n tien minuutjes bij hem toen hij merkbaar moe begon te worden. Hij probeerde zich een beetje op te richten, keek ons aan en zei, redelijk verstaanbaar: ” Nou, ga jij ophangen of zal ik ophangen? Ik ga nu ophangen, dààg!”
We namen afscheid en terwijl we weggingen zwaaide hij naar ons…

De volgende dag is hij er stilletjes tussenuit gepiept.
Toch alleen, maar het was goed zo…




PS. Volgende keer weer een leuke baby column!