Podcast

Tijdens de House of Care coronaproof barbecue een paar weken terug, bij een collega die een grote tuin met idem barbecue had, evenals een man die goed kon barbecuen (en ijs toe van de plaatselijke ijswinkel), vroeg mijn werkgeefster of ik met haar een podcast wilde opnemen. Ze heeft er al een boel op de website én op Spotify staan en dit keer zouden we het over de eerste 24 uur met de baby hebben. 

Het komt namelijk de laatste tijd steeds vaker voor dat ouders ’s avonds laat, of ’s nachts uit het ziekenhuis komen met hun pasgeboren baby en dat ze eenmaal thuis in de paniekstand schieten omdat ze even niet meer weten wat ze moeten doen…

Vanuit het ziekenhuis krijgen ouders wel een a-4tje mee met instructies maar er zijn niet veel ouders die dat gaan lezen, al is het maar omdat ze er domweg niet aan denken. Ik bedoel het ook niet als kritiek naar de ziekenhuizen, die hebben het al druk genoeg! 

Het doel van de podcast was dus om de onzekerheid bij de ouders weg te nemen en zelfverzekerd met hun kindje de nacht in te gaan. 

Ik kwam op kantoor en er stonden twee grote microfoons op tafel. Ik had van te voren een lijstje gemaakt van dingen die ik belangrijk vond om te vertellen, dus alles onder controle! Tot we begonnen…ik werd geïntroduceerd en de eerste vraag kwam en ik sloeg totaal dicht! Echt, terwijl het lijstje naast me lag! Baby’s? Wat zijn dat? Wat doe je met je kindje als je uit het ziekenhuis komt? Huh, weet ik veel! Ik, die nooit om een woordje verlegen zat, zat er nu bij alsof mij gevraagd werd iets over kwantummechanica uit te leggen. 

Omdat ik een black-out had, besloot mijn werkgeefster het over een andere boeg te gooien door zelf maar door te praten en af en toe te vragen:”klopt dat?” tot ik mijn zelfvertrouwen weer terug kreeg en wat meer ging vertellen. 

Toen de podcast een weekje later gemonteerd en online gezet was, zette ik het linkje daarvan in mijn familie-app. 

De reactie van mijn moeder was: “Wat was die vrouw veel aan het woord!” Ik legde uit dat ik dicht sloeg bij het gesprek en dat zij mij er zo doorheen gepraat had. 

Het was vast geen belediging naar mijn werkgeefster toe, maar ik sta ook thuis nou niet echt bekend als iemand die vaak zonder woorden zit. 

Mijn collega op kantoor zag er wel iets positiefs in: als ze mij tijdens een werkoverleg stil willen krijgen zetten ze  voortaan een microfoon voor mijn neus!