Ik kwam vanmorgen bij mijn kraamgezin binnen en zag een koffertje met kraamcadeautjes staan. Opa en oma waren de vorige middag geweest en hadden dit voor hun kleindochter meegenomen. Op de deksel stond met grote letters ‘Opa en Oma logeerkoffer’
Ik moest gelijk denken aan het kleine, rode lakkoffertje dat ik vroeger had.
Ik moet een jaar of 5 geweest zijn toen ik op een dag, na waarschijnlijk ergens mijn zin niet in te hebben gekregen, tegen mijn moeder zei dat ik een andere moeder ging zoeken! Mijn moeder vond dat een prima plan, pakte mijn rode lakkoffertje en stopte daar mijn beer en pyamaatje in (meer paste er ook niet in trouwens), deed de voordeur open, zette mij aan de andere kant en sloot de deur!
Daar stond ik dan, helemaal alleen. Waarschijnlijk had ik er nog niet over nagedacht wáár ik die andere moeder dan zou moeten zoeken.
Maar dat zou ook niet uitgemaakt hebben want wij woonden op de 8e etage van een flat in de Utrechtse wijk Overvecht, en ik kon nog niet bij het knopje van de lift en zowel de deur naar het trappenhuis als de liftdeur had een zware drager boven de deur, dus die kon ik ook nog niet open krijgen.
Daar stond ik dus, te wachten tot mijn eigen moeder, bij gebrek aan beter, mij weer binnen liet. Zij had natuurlijk al die tijd, gewoon door het kijkgaatje in de deur naar mij staan kijken en wist dat ik nergens heen kon.
Het zal niet lang geduurd hebben voor ik weer binnen gelaten werd, en ik zal best hebben gehuild en gezegd dat ik het nóóit meer zou doen en altijd lief zou zijn.
Mijzelf kennende zal ik dat laatste niet lang vol gehouden hebben.
Het pyamaatje en rode lakkoffertje heb ik inmiddels niet meer, maar de beer, die het allemaal heeft meegemaakt, die heb ik al die jaren gekoesterd en bewaard.
Net als de herinneringen aan mijn fijne jeugd. En nog steeds met dezelfde ouders, inmiddels al bijna 60 jaar getrouwd!
Laat een reactie achter