Scheetjes

“Babypoep stinkt niet…” hoor ik vaak collega’s zeggen. Of: “alle baby’s zijn mooi…”.

Dat laatste zeggen alle ouders, maar ik kan ze garanderen dat als ze over een paar jaar het ‘Baby’s eerste jaar’ boek weer openslaan, ze er toch wel iets op terugkomen. 

De meeste baby’s zien er in het begin toch uit alsof ze klem hebben gezeten tussen de draaideur (wat ook eigenlijk best wel een beetje zo is, toch?). 

En collega’s zeggen dat vaak omdat het voor de ouders ook niet echt leuk is, als we zeggen: “Nou, ik heb wel eens een mooiere gezien…”. Al heb ik wel eens een verloskundige meegemaakt die bij een niet al te mooie baby zei dat ze het een apart kindje vond…klinkt ook niet echt heel positief.

Maar soms kom je een exemplaar tegen…zoals deze week. Prachtig mannetje, volle donkere haardos en mooie donkerblauwe, nieuwsgierige ogen. Het is een prachtkereltje maar heeft één nadeel, en dat is dat het ‘babypoep stinkt niet’, dan weer niet op hém van toepassing is.

En dat is niet het ergste, hij laat scheten waar een volwassen man jaloers op zou zijn. Echt, alsof hij ’s nachts uit de container gegeten heeft! 

Hij had de hele middag al last van krampjes met de bijbehorende scheetjes, dus toen ik na drie keer een lege luier had gecheckt, voor de vierde keer ging kijken zat deze zo ongelofelijk vol dat ik even niet wist waar ik moest beginnen. Hij zat vanaf zijn navel onder. Zijn piemeltje, zijn balletjes, ik zag ze niet eens meer. Ik had handen tekort om zijn karate benen uit de buurt van de volle luier te houden, terwijl ik zijn kroonjuwelen aan het poetsen was.

Het koste 10 minuten en een half pakje billendoekjes , maar uiteindelijk had ik hem helemaal schoon. 

Ik liep met hem terug naar zijn moeder toen hij ineens zijn hand in mijn t-shirt stak, zo mijn bh in dook terwijl hij me aankeek alsof hij wilde zeggen: “Jij begon…”