Af en toe zie je iets, of kom je ergens langs en dan denk je: oh ja, dat is waar ook… Dat gebeurde toen ik het station Overvecht in Utrecht op tv zag.
Ik ben inmiddels al 10 jaar uit Utrecht weg en je kan mij uit Utrecht halen maar je krijgt Utrecht niet uit mij. Als ik moe ben of boos kun je het nog horen. Sterker nog, ik heb eens op onze reis naar India iemand helemaal verrot gescholden en na afloop zei mijn man dat het waarschijnlijk meer indruk zou hebben gemaakt als ik het in het Engels zou hebben gedaan, in plaats van het plat Utrechts!
Maar ik zag het station…de oude kantoren eromheen hadden plaatsgemaakt voor nieuwbouw, het spoor was verbreed en ik moest weer denken aan die keer dat ik ging kramen in de wijk Overvecht (waar ik een deel van mijn jeugd gewoond heb). Intakes aan huis werden door mijn kraambureau niet gedaan dus het was niet vreemd dat ik het adres niet kon vinden. Ja, de straat wel, maar het huisnummer…ja, er stond een hoog kantoor, maar daar woont toch niemand?
Nadat ik kantoor had gebeld bleek dat het om een anti-kraak woning ging, nou ja woning…elke bewoner had zijn eigen verdieping. De ruimte was gigantisch, alle tussenmuren waren eruit gehaald dus het was één grote ruimte. In een hoek hadden ze het slaapgedeelte, afgeschermd met wat doeken en de rest was open. Ik het midden stond een fiets die ze gebruikte om naar de toegangstrap te fietsen (kan me niet meer herinneren of de liften nog werkten, maar gelukkig woonden ze niet heel hoog) én een winkelwagentje om de afwas naar het keukentje, dat naast het toilettenblok was gemaakt, te rijden. Een van de toiletten was tot douche omgebouwd dus ook de baby ging regelmatig in de maxicosi in het winkelwagentje richting de douche.
Als ik rolschaatsen had gehad, had ik die mee kunnen nemen, maar inmiddels was het de tijd van rollerblades en daar hoefde ik met mijn (gebrek aan) motoriek helemáál niet eens aan te beginnen. Ja, ik kon als kind over onzichtbare drempeltje vallen met als gevolg wéér een gat in mijn hoofd. Geloof dat ik er minstens drie heb gehad, en dan heb ik mijn vrachtwagen ongeluk nog niet eens meegerekend. Oké, het was een plastic speelgoed vrachtwagen, maar tóch.
In de tijd dat wij er kwamen wonen was het nog een redelijk nieuwe wijk en het ziekenhuis was nog in aanbouw, dus was het antwoord van mijn ouders op mijn vraag of ik een step, fiets of rolschaatsen mocht hebben, steevast: “Als het ziekenhuis klaar is!”
Laat een reactie achter